आई you are no fun ! असा उद्रेक करत रागात पाय आपटत पुर्वा निघून गेली आणि खोलीचे दार आपटले. मंजिरी हताश पणे त्या बंद दरवाज्याकडे बघत राहिली.
पुर्वा ही मंजिरीची 14 वर्षांची मुलगी. मंजिरी, पुर्वा आणि तिचा छोटा भाऊ अनिकेत असं त्याचं छोटंसं कुटुंब. मंजिरी चे पती navy मध्ये होते, त्यामुळे ते बरेचदा बोटीवर असायचे. घरची सगळी जबाबदारी मंजिरी वरच होती.
मंजिरी ने पटकन डब्बे भरले आणि घरातील बाकीची कामे उरकू लागली. तिला आज मुलांना शाळेत सोडून, ऑफिस ला जायच्या आधी तिच्या मैत्रिणींना भेटायचे होते . खरं तर तिचा आता मूडच नव्हता. तिने तसा message करण्यासाठी फोन हातात घेतला सुद्धा, पण तेवढ्यात अनिकेत नी बोलावले आणि message पाठवायचा राहीला.
दोघांना शाळेच्या बस मध्ये बसवून देताना सुद्धा पुर्वा मंजिरीवर नाराजच दिसली पण मंजिरी काही बोलली नाही. ती मैत्रिणींना तिच्या ऑफिस जवळच्या एका हॉटेल मध्ये नाश्त्यासाठी भेटणार होती . ३-४ महिन्यातून एकदा ह्या कॉलेजपासूनच्या ४ मैत्रिणी वेळ काढून भेटायच्या.
चौघी जमल्या आणि ऑर्डर दिल्यानंतर नीता ने मंजिरीला विचारले
“ आज काय बिनसलं पुर्वा बरोबर ?”
“हं , तुला कस कळलं ?”
“ आपण इतके वर्ष ओळखतो एकमेकींना, मूड ऑफ आहे, हे ओळखणं काही अवघड नाही आणि आमच्या घरातही एक लौकरच सुजाण होणारी कन्यारत्न असल्यामुळे कोणाशी वाजलं असेल ह्याचा अंदाज बांधणं ही अवघड नाही”.
नीताच हे वाक्य ऐकून चौघी हसायला लागल्या . नीता, मंजिरी, प्रीती आणि संगीता ह्या चौघी कॉलेज पासूनच्या घट्ट मैत्रिणी. त्या नंतर नौकरी , लग्नं आणी मुले सुद्धा जवळ जवळ एकाच कालावधीत झाल्यामुळे त्यांची मुले, त्यांच्या संबंधित असलेल्या अडचणी आणि रुसवे फुगवे त्या एक मेकींबरोबर share करत असत.
मंजिरी म्हणाली “ अग पुर्वा आजकाल अशक्य झाली आहे! काहीही सांगितलं तरी उलटं समजते! I just can’t handle her anymore! कालच ती माझ्या बरोबर भांडली कारण मी तिला 7 दिवसांच्या दिल्ली ट्रीपला पाठवायला परवानगी दिली नाही. अग ह्या अल्लड वयाच्या मुलींना काही कळतं का ? सगळ्या बाबतीत नुसती मजा आणि मस्ती.”
“ तुला नक्की काय खटकतंय?” नीता नी विचारले
“सगळंच ! ह्या शाळा आपल्या कडून आधीच सही करून घेतात “ तुमची मुलं तुम्ही स्वतःच्या जबाबदारी वर पाठवताय म्हणून. आता ७ दिवस दुसऱ्या शहरात मुलीला पाठवायची आणि ते कोणाच्या जबाबदारी वर ? उद्या काही झाल तर शाळा हात झटकणार, मग मी कोणाकडे पाहायच?
बर, आत्ताच्या जगात कोणावर विश्वास ठेवण्यासारखा आहे का ? काय, काय ऐकतो आजकाल! काळजी वाटते ग! उद्या लोक लगेच बोट दाखवायला कमी करणार नाहीत – वडील इथे नसतात आणि आईच काही लक्ष नाही म्हणून “ मंजिरी थोडी संतप्त अश्या स्वरात म्हणाली .
तू तर अशी नव्हतीस ! नीता शांत पणे म्हणाली
हे ऐकताच मंजिरी चपापली, “ म्हणजे ?”
अग, आपण कॉलेज मध्ये असताना माझे आई -वडील आपल्या ट्रिपला परवानगी देत नव्हते तेव्हा तूच त्यांची समजूत काढायला आली होतीस ना ? प्रीती म्हणाली
आम्हाला तुमची काळजी कळते आणि आम्ही वचन देतो की आम्ही जवाबदारीने वागू , असच म्हणाली होतीस ना ? मग आज तूच काय अशी वागत आहेस ?
“ तो काळ वेगळा होता, आणि मी पण अल्लडच होते अस म्हणीन मी आता. माणूस जीवनात अनेक प्रसंगामधून शिकतो. तसेच मी शिकले असं म्हण हवं तर”
“अग पण पुर्वा ला पण शिकू दे की ” संगीता म्हणाली.
“आपल्या कॉलेज ट्रिप च्या वेळी आपले आई -वडील हाच विचार करत असतील ना ? पण त्या वेळी त्यांनी आपल्याशी बोलून , चर्चा करून मग निर्णय दिला होता” नीता म्हणाली
“तुझी भीती मी समजू शकते पण पुर्वा ला आपल्या मित्र मैत्रिणी बरोबर मजा करायचा हक्क आहेच की ?”
“मी सुचवेन कि तू शांत पणे एकदा तिच्याशी बोल. तुझी भीती, चिंता तिला सांग. आपण जग बदलू शकत नाही पण आपल्या मुलांना आपली काळजी सांगून, त्यांना जाणीव नक्कीच करून देऊ शकतो नाही का? “
प्रीती म्हणाली “आणि आपल्या मुलांवर आपण विश्वास नाही दाखवणार तर कोण दाखवणार ? आपण आज पर्यंत त्यांना जे शिकवले , जे संस्कार त्यांच्यावर केले त्या मुळे ते स्वतःची काळजी नक्कीच घेऊ शकतील हो ना ?” आपल्या ट्रिप च्या वेळी जेव्हा बाबांनी तुला भेटल्या नंतर होकार दिला तेव्हा मला खूप वाईट वाटलं होता, हा विचार करून की त्यांना माझ्या वर विश्वास नाही. पण बाबा नंतर म्हणाले की, प्रश्न माझ्यावरचा विश्वासाचा कधीच नव्हता, त्यांना चिंता होती मी कोणाच्यासंगतीमध्ये आहे याची.. आणि तुम्हाला भेटल्यावर त्यांची चिंता दूर झाली.
“अग पूर्वा तर black belt आहे ना ? मला तिची नाही तर तिला त्रास देऊ पाहणार्यांची काळजी जास्त वाटेल ” संगीता म्हणाली. तोच चौघी मैत्रिणीच्या चेहऱ्यावर हसू आले आणि गरमा गरम चहा घेत घेत त्यांच्या गप्पा रंगल्या.
