Category: कविता

चाकरमान्यांचो निरोप घेत सुटता माझ्या कोकणाची राणी,
डोंगरातून वाट काढत येता दाखवता हयल्या निसर्गाच्या सौंदर्याचे खाणी.

हापूसचो आंबो आसा माझ्या कोकणाचो राजा,
परदेशातसुद्धा त्येचोच आसा गाजावाजा. 

अमृताहून गोड लागता  हयल्या नारळाचा पाणी, 
म्हणान काय असता हयल्या माणसाची गोड  वाणी. 

पावसाची मजा वाढयतत हयले चुलीत भाजलेले काजी, 
हयल्या न्याहारीकसुद्धा असता परसातली ताजी भाजी. 

हयली वडे सागोती आणि माश्याची कडी तर लय भारी, 
म्हणून जो तो करता महिन्यातून एकदा तरी कोकणाची वारी. 

दशावतारी बनता  हयल्या जत्रेचो राजा, 
सगळीकडे फेमस हा हयलो गुळाचो खाजा. 

चतुर्थीक येता हय लय भारी मजा, 
हयल्या प्रत्येक घरात बसता गणपती राजा. 

दिवाळी असो वा दसरो हयले गाडये चाकरमान्यांनी नेहमी फुल्ल, 
जो तो म्हणता काय ह्या कोकणातल्या लोकांका गावाक जावचा खुळ. 

हयली माणसा तर फणसातल्या गऱ्यासारखी गोड, 
नाय ह्यांच्या प्रेमाक कशाची तोड.

माझी कोकणी माणसा पाहुणचारात नंबर वन, 
कारण हयल्या समुद्राइतक्या मोठा हा त्यांचा मन. 

माझ्या कोकणातली माणसा आसत देवभोळी साधी, 
पण कोणाची हिम्मत नाय होवची लागाची ह्यांच्या नादी. 

हय लागलो हा मन मोहून टाकणारो समुद्राचो किनारो, 
त्याका भेट दिल्याशिवाय नाय जाना हयसून जानारो येणारो. 

माझो कोकण ताठ मानेन उभो हा इली जरी संकटा लाखो, 
कारण सह्याद्री हा माझ्या कोकणाचो पाठीराखो. 

हयल्या समुद्रात उभो हा शिवाजी महाराजांनी बांधलेलो दुर्ग, 
माझ्यासाठी तर कोकणचं माझो स्वर्ग !